«Ευλόγει, η ψυχή μου, τον Κύριο, και όλα όσα υπάρχουν μέσα μου ας ευλογούν το άγιο όνομά Του» (Ψαλμοί 103:1).
Υπάρχει κάτι δυνατό όταν ο έπαινος γίνεται προσωπικός. Είναι εύκολο να μιλάμε για το τι θα έπρεπε να κάνουν οι άλλοι — όπως ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ, που αναγνώρισε τη δύναμη του Θεού, αλλά δεν στράφηκε σε Αυτόν με όλη του την καρδιά. Όταν όμως ο έπαινος αναβλύζει από την προσωπική εμπειρία, όταν ένας άνδρας ή μια γυναίκα αρχίζει να υψώνει τον Κύριο από δική του πεποίθηση, αυτό είναι σημάδι αληθινής πνευματικής ζωής. Η καρδιά που δοξάζει είναι μια καρδιά που έχει αγγιχτεί και μεταμορφωθεί από τη θεία παρουσία.
Αυτός ο γνήσιος έπαινος γεννιέται στη ζωή εκείνων που περπατούν στις θαυμαστές εντολές του Υψίστου. Η υπακοή ανοίγει την καρδιά για να αναγνωρίσει την καλοσύνη του Θεού σε κάθε λεπτομέρεια, και η αγάπη για τον Νόμο Του ξυπνά αυθόρμητη ευγνωμοσύνη. Όσο περισσότερο περπατάμε με πιστότητα, τόσο περισσότερο καταλαβαίνουμε ότι ο έπαινος δεν είναι υποχρέωση, αλλά ξεχείλισμα της ψυχής μπροστά στη μεγαλοπρέπεια του Δημιουργού.
Γι’ αυτό, μην περιμένεις να δώσουν οι άλλοι το παράδειγμα — ξεκίνα εσύ ο ίδιος. Δόξασε τον Θεό για όλα όσα έχει κάνει και για το ποιος είναι. Ο Πατέρας ευαρεστείται σε όσους Τον τιμούν με ειλικρινή αγάπη και τους οδηγεί στον Υιό, όπου ο έπαινος ποτέ δεν σιγεί και η καρδιά βρίσκει τη χαρά της αιώνια. Διασκευασμένο από τον D. L. Moody. Μέχρι αύριο, αν ο Κύριος το επιτρέψει.
Προσευχήσου μαζί μου: Αγαπημένε Πατέρα, Σε δοξάζω γιατί βάζεις στα χείλη μου ένα νέο άσμα, έναν αληθινό έπαινο που έρχεται από την καρδιά.
Κύριε, βοήθησέ με να ζήσω σύμφωνα με τις θαυμαστές Σου εντολές, ώστε κάθε βήμα της ζωής μου να είναι μια έκφραση ευγνωμοσύνης και αγάπης.
Ω, αγαπημένε Θεέ, Σε ευχαριστώ γιατί με διδάσκεις να Σε δοξάζω με ειλικρίνεια. Ο αγαπημένος Σου Υιός είναι ο αιώνιος Πρίγκιπάς και Σωτήρας μου. Ο πανίσχυρος Νόμος Σου είναι ο λόγος του άσματός μου. Οι εντολές Σου είναι η μελωδία που χαροποιεί την ψυχή μου. Προσεύχομαι στο πολύτιμο όνομα του Ιησού, αμήν.
