«Περιπλανιούνταν στην έρημο, χαμένοι και χωρίς πατρίδα. Πεινασμένοι και διψασμένοι, έφτασαν στα όρια του θανάτου. Στη θλίψη τους, επικαλέστηκαν τον Κύριο, και Αυτός τους ελευθέρωσε από τα βάσανά τους» (Ψαλμοί 107:4-6).
Το να ακολουθείς τον Θεό με πιστότητα συχνά σημαίνει να επιλέγεις τον μοναχικό δρόμο. Και ναι, αυτός ο δρόμος μπορεί να μοιάζει με έρημο — ξηρός, δύσκολος, χωρίς χειροκροτήματα. Αλλά ακριβώς εκεί μαθαίνουμε τα βαθύτερα μαθήματα για το ποιος είναι ο Θεός και για το ποιοι πραγματικά είμαστε μέσα Του. Το να αναζητάς ανθρώπινη αποδοχή είναι σαν να πίνεις δηλητήριο σιγά σιγά. Αυτό εξαντλεί την ψυχή, γιατί μας αναγκάζει να ζούμε για να ευχαριστούμε ασταθείς και περιορισμένους ανθρώπους, αντί να δοξάζουμε τον αιώνιο και αμετάβλητο Θεό. Ο αληθινός άνδρας ή γυναίκα του Θεού πρέπει να είναι πρόθυμος να περπατήσει μόνος, γνωρίζοντας ότι η συντροφιά του Κυρίου αξίζει περισσότερο από την αποδοχή ολόκληρου του κόσμου.
Όταν αποφασίζουμε να περπατήσουμε με τον Θεό, θα ακούσουμε τη φωνή Του — σταθερή, διαρκή και αδιαμφισβήτητη. Δεν θα είναι ο ήχος του πλήθους, ούτε η ηχώ των ανθρώπινων απόψεων, αλλά το γλυκό και δυνατό κάλεσμα του Κυρίου να εμπιστευτούμε και να υπακούσουμε. Και αυτό το κάλεσμα πάντα μας οδηγεί στο ίδιο σημείο: υπακοή στον πανίσχυρο Νόμο Του. Γιατί εκεί βρίσκεται ο δρόμος της ζωής. Ο Θεός μας έδωσε τον Νόμο Του όχι ως βάρος, αλλά ως πιστό χάρτη που οδηγεί στην ευλογία, στην προστασία και, πάνω απ’ όλα, στη σωτηρία εν Χριστώ. Το να τον ακολουθούμε είναι να βαδίζουμε σε ασφαλές μονοπάτι, ακόμη κι αν είναι μοναχικό.
Επομένως, αν χρειαστεί να περπατήσεις μόνος, περπάτα. Αν είναι απαραίτητο να χάσεις την αποδοχή των άλλων για να ευαρεστήσεις τον Θεό, ας γίνει έτσι. Διότι η υπακοή στις θαυμαστές εντολές του Πατέρα είναι αυτή που φέρνει διαρκή ειρήνη, απελευθέρωση από τις παγίδες του κόσμου και αληθινή κοινωνία με τον ουρανό. Και όποιος περπατά με τον Θεό, ακόμη και στη σιωπή και τη μοναξιά, δεν είναι ποτέ πραγματικά μόνος. -Προσαρμοσμένο από τον A. B. Simpson. Μέχρι αύριο, αν ο Κύριος μας το επιτρέψει.
Προσευχήσου μαζί μου: Αγαπημένε Πατέρα, Σε ευχαριστώ για την σταθερή Σου παρουσία, ακόμη και στις στιγμές που όλα μοιάζουν με έρημο. Ξέρω ότι το να περπατώ μαζί Σου συχνά απαιτεί να παραιτηθώ από το να με καταλαβαίνουν, να με θαυμάζουν ή να με αποδέχονται οι άλλοι. Αλλά επίσης ξέρω πως τίποτα δεν συγκρίνεται με την ειρήνη του να είμαι δίπλα Σου. Δίδαξέ με να εκτιμώ περισσότερο τη φωνή Σου από κάθε άλλη.
Κύριε, λύτρωσέ με από την επιθυμία να ευαρεστώ τους ανθρώπους. Θέλω να περπατώ μαζί Σου ακόμη κι όταν αυτό σημαίνει να περπατώ μόνος. Θέλω να ακούω τη φωνή Σου, να υπακούω στο κάλεσμά Σου και να ζω σύμφωνα με τον πανίσχυρο Νόμο Σου, εμπιστευόμενος ότι αυτός είναι ο σωστός δρόμος — ο δρόμος που οδηγεί στην ευλογία, στη λύτρωση και στη σωτηρία. Είθε τα βήματά μου να είναι σταθερά, ακόμη κι αν είναι μοναχικά, εφόσον στηρίζονται στην αλήθεια Σου.
Ω, Πανάγιε Θεέ, Σε λατρεύω και Σε δοξάζω γιατί είσαι πιστός με όσους περπατούν μαζί Σου με αγιότητα. Ο αγαπημένος Σου Υιός είναι ο αιώνιος Πρίγκιπας και Σωτήρας μου. Ο πανίσχυρος Νόμος Σου είναι σαν φωτεινό μονοπάτι μέσα στο σκοτάδι, που οδηγεί τις πιστές καρδιές μέχρι τον θρόνο Σου. Οι εντολές Σου είναι σαν αιώνιες άγκυρες, στερεώνοντας τα βήματα εκείνων που Σου υπακούν, ακόμη κι όταν όλος ο κόσμος απομακρύνεται. Προσεύχομαι στο πολύτιμο όνομα του Ιησού, αμήν.
